Bazen kendimize haksızlık ediyoruz. Konu komşuya selam vermek istememizin, asansörde otoparkta zoraki tebessüm edip başımızı önümüze eğmemizin hep sebebi var. Alanımızı korumak istiyoruz. İçten selam verirsek kapı zili günde beş kere çalar diye, ikide bir karşı komşu bizden bir şey ister diye, hakkımızda anlattığımızdan fazlasını bilmeyeçalışır diye, ayaklarımızı uzatıp biraz rahat edeceğimiz akşamlar çaya, kahveye diye gelir de gitmez diye korkuyoruz. Biraz yakınlık gösterirsek çizdiğimiz sınırı geçmesinden, o yakınlık içinde mecburi olmaktan endişe ediyoruz. Gerçek şu ki, bizler aile akraba içi ilişkilerden yorulmuş, bıkmış, biz olacağız diye ben olması engellenmiş, kendi seçimlerini yapamamış, isteklerini bastırmak zorunda kalmış, özel hayatı olamamış insanlarız. Alan paylaşmanın gereklilik, paylaşılan alan içinde kendine özel alan yaratmanın hak olduğunu kabul etsek, buna göre yaşasak hepimiz rahatlayacağız. Araya uygun mesafe koymayı, bu mesafeyi korumayı, ilgi bekleyip kimseye yüklenmemeyi, iyi niyeti sömürmemeyi, kendimizi de sömürtmemeyi öğrensek hayat bambaşka olacak. Aslında hiç zor şeyler değil